Lucas Rizzotto is een ‘immersive experience designer’, kunstenaar en creatief ontwikkelaar. Hij schetst op Medium FuturePi een uitgebreide visie op de mogelijkheden van leren en opleiden met de nieuwe (toekomstige) media in combinatie met recente neurowetenschappelijke inzichten en subtiele data analyses.
Hij ziet de basis voor toekomstig leren met name in ‘personalized learning’, ‘experiential learning’ en ‘mastery-based learning’. Als je die gaat combineren met kunstmatige intelligentie, onderdompelingstechnologie (bijv. Hololens) en nieuwe ontwerpparadigma’s ontstaan er disruptieve mogelijkheden voor onderwijs. Dat is nodig, want in essentie is veel onderwijs nog verpakt in oude paradigma’s en niet geschikt voor de dynamiek, uitdagingen en mogelijkheden van het heden en nabije toekomst.
We zien een snelle ontwikkeling van de mix van Virtual en Augmented Reality in steeds meer acceptabele apparaten (de Hololens lijkt al meer op een gewone bril en je ziet ook de reële wereld voor je) en over enige jaren – maar technisch nu al mogelijk – een ‘augmented contactlens’ op je oogbol! Dat zal de impact sterk vergroten. Voorstelbaar is dat je in geval van een oogafwijking geen optische-technische maar een digitaal-technische correctie van de waarneming krijgt.
Erg interessant is het item over eye tracking: niet alleen de analyseren van de kijkrichting en focus maar ook de verwijding of verkleining van de pupil ontsluit zoveel data waarmee ons leren persoonlijker, effectiever, efficiënter (en per saldo motiverender) kan worden. Als onderwijsmateriaal en aanbiedingsvorm zich zover aanpast aan onze individuele leerbehoefte en verwerkingswijze/voorkeuren is er dan sprake van (we durven het bijna niet te noemen na alle myth busting) leerstijl-adaptatie (denk aan Kolb en Vermunt)?
Rizzotto denkt zelfs dat toetsen overbodig kan worden. Tja…, en dan de rol van de docent: het zou volgens hem een A.I. docent moeten zijn; een verdere vorm van de chatbots a la Siri, Cortana of Alexa. Hij voorziet virtuele assistenten die niet alleen een uitbreiding van ons geheugen of verwerkingsprocessen (bijvoorbeeld rekenen, redeneren) zijn, maar ook coachend, opvoedend optreden. Een digitale wijsneus in je oor, op je oog en t.z.t. als implantaat in je brein.
De werkelijkheid en virtualiteit gaat door elkaar lopen en wordt zo geavanceerd gemixt dat wij het verschil niet eens meer merken. Het begrip klaslokaal wordt vloeibaar, samenwerkend leren met avatars of echte personen, live of virtueel nabij zal vanzelfsprekend lijken.
Wat een educatief walhalla! De wereld is op allerlei gebied snel veranderd, nu het onderwijs nog! Kan de docent bijgezet worden in de vitrine met uitgestorven beroepen zoals de schapenhoeder? (uitgezonderd natuurlijk enkele exemplaren voor toeristische oogmerken). Is de geringe belangstelling voor het lerarenvak (Pabo-instroom) een onderhuids gevoelde voorbode?
Wie begeleidt de transitie? (doce…. ?)
